چکیده
در اقتصاد صنعتی برای موفقیت و حفظ بقا، تاکید اصلی بر ظرفیت تولید یک سازمان بود. این بدان معناست که سرمایه ی فکری و انسانی آن طور که باید شناخته نشده بود. اما در اقتصاد پساصنعتی هسته ی اصلی بقای سازمان در محیط اقتصاد رقابتی، سرمایه ی فکری می باشد. همانطور که فلم هولتز (1999) تایید می کند در عصر اقتصاد پساصنعتی موفقیت احتمالی برای یک سازمان در توانایی های فکری نهفته است نه در دارایی های فیزیکی.
امروزه وابستگی شدید به فناوری اطلاعات و ارتباطات در واقع جهان را به یک دهکده تبدیل کرده است. این امر در نهایت به تغییر و دگرگونی اقتصاد جهان منجر شد و اقتصاد صنعتی دنیا را به یک اقتصاد پساصنعتی تبدیل نمود. به گفته ی فلم هولتز (1999) این امر بیش از پیش شناخته شده است که طی چند دهه ی گذشته اکثر اقتصادهای پیشرفته ی دنیا این دگرگونی تدریجی اما بنیادین را تجربه کرده اند. آن ها از اقتصادهای صنعتی که در آن کارخانه و تجهیزات دارایی های هسته ای بودند به اقتصادهای پساصنعتی تبدیل شده اند، یعنی اقتصادی که در آن سرمایه ی فکری و به ویژه سرمایه ی انسانی،دارایی اصلی محسوب می شود.
این یک واقعیت اقتصادی رایج است که سازمان های مدرن در محیط های اقتصاد رقابتی در حال فعالیت هستند که نیازمند تصمیم گیری به موقع، کارآمد و سودمند مدیریت است و این فقط از توانایی و ظرفیت فکری سرمایه ی انسانی مشتق می شود و در مواجهه با رقبای سرسخت موفقیت و بقای شرکت یا سازمان را تضمین می کند. به گفته ی گرانت (2001) این امر تاییدی بر این واقعیت است که تفاوت در قابلیت سوددهی در صنایع از تفاوت بین صنایع بسیار مهم تر است. وی تاکید دارد که رقابت بین المللی،تغییر فناوری و تنوع شرکت ها در مرزهای صنایع بدان معناست که صنایعی که روزی مامنی امن برای به چنگ آوردن سودهای آسان بودند، اکنون در معرض رقابت های شدید قرار دارند.
