چکیده
شعر به عنوان یک هنر شناخته می شود و آنچه موجب تقویت جنبه ی هنری آن می شود، استفاده به جا و ماهرانه ی شاعر از عناصر تصویرسازی است. کاربرد صور خیال و عناصر تصویرساز، وجه تمایز زبان شعر از یدگر گونه های زبانی است. شاعر با استفاده از فضاسازی و تصویر آفرینی با کمک تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز به واژه ها معنی و مفهومی تازه می بخشد. این کار سبب می شود واژه ها کاربرد طبیعی خود را از دست داده و معنای اصلی یا حقیقی خود را در کلمات روزانه نداشته باشند. از آنجا که تصویری بودن یا نبودن شعر، یکی از میزان های سنجش آن محسوب می شود، پرداختن به این امر، در نقد ادبی امروز رایج می باشد، بر این اساس شعر مصیبت نامه از نظر تصاویر شعری و بیان هنری، مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد تا میزان کاربرد صور خیال در مصیبت نامه مشخص گردد. تصاویر شعری مصیبت، ساده، عینی، ملموس و قابل درکند. آفرینش تصویر با استفاده از تشبیه بیش از سایر صور خیال در شعر او دیده می شود، پس از آن به ترتیب استعاره، کنایه و مجاز دارای بالاترین بسامد هستند.
