چکیده
محارب در فقه اسلامی کسی است که سلاح بکشد و باعث ارعاب مردم شود. بر این اساس هر گاه
اقدام کسی به محاربه و اعمال زور، سبب ارعاب مردم و سلب امنیت از زندگی و مال و ناموسشان گردد،
چنین عملی محاربه و افساد در زمین است و مشمول اطلاق آیه 33 سوره مائده و روایات خواهد بود،
به طور کلی هر عملی که موجب ارعاب اهالی یک منطقه شود یا به عبارت دیگر هر عملی که بالقوه
موجب ارعاب باشد اگر چه که ارعاب به عللی فعلیت نیابد از مصادیق محاربه با خدا و پیامبر و سعی در
افساد در زمین است .ومراد از محاربه با خدا و رسول ، محاربه با مسلمانان است ولی به منظور بزرگ
جلوه دادن آن و توجه دادن به اهمیت امت اسلامی و اینکه سلب امنیت امت اسلام به منزله جنگ با
خدا و رسول است لفط محاربه در آیه به خدا و رسول اضافه شده است پس هرکس به قصد ترساندن
مردم سلاح بکشد چه در خشکی و چه در دریا، چه در شهر و چه در بیابان ها و صحراها در هرجا
وقتی این عمل ثابت شود امام مخیر است که او را چنانچه در آیه آمده است به یکی از 4 صورت
مجازات کند. 1- قتل 2-آویختن به دار 3- اول قطع دست راست و سپس پای چپ 4- نفی بلد
پنج فرق میان محاربه و بغی بیان شده است واز آن جا « تروریسم » و « بغی » در بررسی موارد مشابه
که ماهیت جرم محاربه ایجاد اختلال در امنیت عمومی است، پس می تواند بارزترین مصداق آن
تروریسم باشد.
