مقدمه
سیر تکاملی دستگاه ها و تجهیزات جانبی سیار ،مجازیسازی سرورها و ظهور سرویسهای کلاود، منجر به بازبینی دوباره معماری رایج شبکهها شده است .معماری بسیاری از شبکههای سنتی، سلسله مراتبی است که با استفاده از گره هایی از سوئیچ های اترنت در یک ساختار درختی شکل می گیرد. این معماری زمانی که بحث ارتباطات کلاینت/سرور مطرح شود، ملموس تر خواهد بود اما چنین معماری ایستایی، برای ارتباطات پویا و نیازهای شرکتها در زمینه مراکز داده و رسانههای سرویس دهنده، کافی نیست . مواجهه با نیاز های کنونی بازار با استفاده از معماری های متداول شبکه تقریباً غیرممکن است .شرکتهای فناوری اطلاعات، برای رویارویای با مسائلی نظیر رکود یا کاهش بودجه از ابزارهای مدیریتی در سطح ماشین و پردازش های دستی بهره می گیرند .شرکتهای ارائه دهنده سرویسهای مخابراتی نیز با چالشهای تشابهی روبرو هستاند، چرا که تقاضا برای دسترسی به پهنای باند شبکههای پویا رو به افزایش چشمگیری است؛ در عین حال، با افزایش هزینه های مربوط به تجهیزات مرکزی و کاهش درآمد، سود این شرکتها به خطر می افتد. معماری شبکههای موجود، به گونهای طراحی نشده اند که نیازهای کنونی شرکتها، سرویس دهنده های مخابراتی و کاربران را بر طرف کنند، به عبارت دیگر، طراحان شبکه با محدودیت های مانند: پیچیدگی ،سیاست های متناقض، فقدان مقیاسپذیری و وابستگی به فروشنده وجود نداشتن هماهنگی بین نیازهای بازار و قابلیت های شبکه، صنعت ITرا بهسوی نقطه انحرافی می کشاند. برای جلوگیری از چنین رخدادی، صنعت معماری تعریف شده با نرمافزار یا SDN را مطرح کرد و استانداردهای مرتبط با آن را توسعه داد.
